Zlatibor je planina u zapadnoj Srbiji koja se prostire na površini od oko 1000 km2, dugačka је 30 km, а široka i do 15 km. Najviši vrh Zlatibora je Tornik sa 1496 m visine. Južna i istočna granica Zlatibora su prirodne i čine je reke Uvac i Veliki Rzav. Na zapadu se Zlatibor graniči sa Bosnom, na severu sa Mokrom Gorom. Preko njega prelaze mnogi značajni magistralni putevi i pruge, među kojima je i pruga Beograd-Bar. Najbliži veći grad je Užice.
U srednjem veku, ovaj kraj se nalazio u okviru župe Rujno, administrativne oblasti Raške, pa je i cijeli Zlatibor nosio takvo ime. Ono potiče od kržljave biljke ruja koja se koristila za bojenje (štavljenje) kože i izvozila se u Dubrovnik, a danas raste po selima Semegnjevu, Stublu i Uvcu. Od XVIII vijeka, sve više se koristi naziv Zlatibor, a i 1855-te godine je, prilikom nove administrativne podjele Srbije, Rujanski srez podijeljen na Ariljski i Zlatiborski, pa ime Zlatibor dospijeva i u zvanična dokumenta.
Jedna verzija kaže da je ime Zlatibor nastalo od zlatne boje pašnjaka, drugo da su se doseljenici iz Crne Gore i Hercegovine na Zlatibor hvalili bogatstvom borove šume, govoreći: "Zlatan je to bor!", a treće predanje (vjerovatno najtačnije) kaže da je to ime postalo od jedne veoma retke vrste belog bora, tzv. zlatnog bora, čije je naučno ime Pinus Silvestris Variegata Zlatiborica, po sarajevskom inženjeru Salihu Omanoviću. Zlatnog bora još samo ima u selu Negbini i stavljen je pod zaštitu države.
Zlatibor je prostrana zatalasana visoravan i područje visokih planina, borovih šuma i planinskih pašnjaka, koji je zahvaljujući divnoj prirodi, raznovrsnoj ponudi smeštaja i blagotvornoj klimi, proglašen za najveći zimski planinski turistički centar Srbije. Zlatibor je bogat speleološkim odlikama /98 pećina i 44 jame/, sa mnoštvom vodopada i izvora.
U fantastičnom predelu između južnih obronaka Zlatibora i Pribojskog Crnog vrha, petnaestak kilometara od granice sa Bosnom i Hercegovinom, u dolini istoimene reke, nalazi se manastir Uvac. Teško je poverovati da u ovom divljem predelu, do koga se do nedavno moglo doći samo peške, još od ranog srednjeg veka postojalo prilično prosperitetno naselje, danas napušten zaselak Uvac, čije su tipične drvene kuće razbacane oko manastira, na uskom platou pored reke.
Prosečna nadmorska visina zlatiborskog područja iznosi oko 1000 metara. U blagotvorne činioce planine Zlatibor ubraja se čist i suv vazduh, nizak vazdušni pritisak i čuvena „ruža vetrova”, koja uspeva da pomiri suprotstavljene vazdušne struje – planinsku i morsku i učini ih lekovitim.
U srednjem veku, ovaj kraj se nalazio u okviru župe Rujno, administrativne oblasti Raške, pa je i cijeli Zlatibor nosio takvo ime. Ono potiče od kržljave biljke ruja koja se koristila za bojenje (štavljenje) kože i izvozila se u Dubrovnik, a danas raste po selima Semegnjevu, Stublu i Uvcu. Od XVIII vijeka, sve više se koristi naziv Zlatibor, a i 1855-te godine je, prilikom nove administrativne podjele Srbije, Rujanski srez podijeljen na Ariljski i Zlatiborski, pa ime Zlatibor dospijeva i u zvanična dokumenta.
Jedna verzija kaže da je ime Zlatibor nastalo od zlatne boje pašnjaka, drugo da su se doseljenici iz Crne Gore i Hercegovine na Zlatibor hvalili bogatstvom borove šume, govoreći: "Zlatan je to bor!", a treće predanje (vjerovatno najtačnije) kaže da je to ime postalo od jedne veoma retke vrste belog bora, tzv. zlatnog bora, čije je naučno ime Pinus Silvestris Variegata Zlatiborica, po sarajevskom inženjeru Salihu Omanoviću. Zlatnog bora još samo ima u selu Negbini i stavljen je pod zaštitu države.
Zlatibor je prostrana zatalasana visoravan i područje visokih planina, borovih šuma i planinskih pašnjaka, koji je zahvaljujući divnoj prirodi, raznovrsnoj ponudi smeštaja i blagotvornoj klimi, proglašen za najveći zimski planinski turistički centar Srbije. Zlatibor je bogat speleološkim odlikama /98 pećina i 44 jame/, sa mnoštvom vodopada i izvora.
U fantastičnom predelu između južnih obronaka Zlatibora i Pribojskog Crnog vrha, petnaestak kilometara od granice sa Bosnom i Hercegovinom, u dolini istoimene reke, nalazi se manastir Uvac. Teško je poverovati da u ovom divljem predelu, do koga se do nedavno moglo doći samo peške, još od ranog srednjeg veka postojalo prilično prosperitetno naselje, danas napušten zaselak Uvac, čije su tipične drvene kuće razbacane oko manastira, na uskom platou pored reke.
Prosečna nadmorska visina zlatiborskog područja iznosi oko 1000 metara. U blagotvorne činioce planine Zlatibor ubraja se čist i suv vazduh, nizak vazdušni pritisak i čuvena „ruža vetrova”, koja uspeva da pomiri suprotstavljene vazdušne struje – planinsku i morsku i učini ih lekovitim.
Нема коментара:
Постави коментар